به گزارش قدس آنلاین، جایز صلح نوبل بنابر وصیت آلفرد نوبل هرساله باید به فرد یا گروهی تعلق بگیرد که بیشترین یا بهترین فعالیت را برای دوستی بین ملت‌ها، لغو یا کاهش درگیری نظامی و تشکیل و تشویق همایش‌های صلح انجام داده باشد. وجود چنین جایزه مهمی می‌توانست برای بسیاری از ملت‌ها منفعت داشته باشد و صلح و دوستی را برای جهانیان به ارمغان بیاورد، بلاشک که نیت مرحوم نوبل نیز جز این نبوده‌است. اما استعمار و قدرت طلبی راه نفوذ خود را در همه جنبه‌های زندگی بشر پیدا می‌کند؛ از سینما و ادبیات گرفته تا جایزه صلح نوبل! جهت دار بودن این جایزه و معیارهایی که کمیته نروژی برای اهدای آن در نظر گرفته است یک ابهام بزرگ در عملکرد مدعیان حقوق بشر غربی است. در ادامه کارنامه و گذشته چندتن از برندگان مشهور نوبل را بررسی خواهیم کرد.

هنری کیسینجر برنده جایزه صلح نوبل ۱۹۷۳

سیاست مدار آمریکایی، مشاور امنیت ملی و وزیر امور خارجه آمریکا در دولت‌های نیکسون و جرالد فورد که به خاطر مذاکرات برای امضای قرارداد ۱۹۷۳ پاریس که قرار بود به خاتمه جنگ ویتنام منجر شود، برنده جایزه صلح نوبل شد.کریستوفر هیچنز ،روزنامه‌نگار آمریکایی، از منتقدین سرسخت کیسینجر است که حتی کتابی به نام "محاکمه هنری کیسینجر" نیز تالیف کرده است. او در این کتاب عنوان کرده: کیسینجر باید به خاطر جنایات جنگی، جنایت علیه بشریت، زیر پا گذاشتن قوانین بین‌المللی شامل قتل، آدم‌ربایی و شکنجه تحت پیگرد قرار گیرد.

نقش کلیدی او در بمباران گسترده کامبوج، حمایت از بمباران یوگسلاوی، حمایت از کودتای شیلی و آرژانتین و همچنین بزرگترین حمل و نقل هوایی نظامی تاریخ آمریکا با هدف کمک به اسرائیل از جمله اقدامات ضدبشری کیسینجر است که گویا برای کمیته اهدای جایزه نوبل چندان اهمیت نداشته است.

انورسادات، برنده جایزه صلح نوبل ۱۹۷۸

انورسادات؛سومین رئیس جمهور مصر که می‌توان غیرصلح‌آمیزترین جایزه نوبل را متعلق به او دانست! او با امضای قرارداد کمپ دیوید با حضور جیمی کارتر، رئیس جمهور وقت آمریکا، و مناخیم بگین، نخست وزیر وقت رژیم صهیونیستی، مصر را به اولین کشور عربی تبدیل کرد که اسرائیل را به رسمیت شناخت! دوستی با رژیم اشغالگر و چشم‌پوشی از جنایت‌های آن توانست جایزه صلح نوبل را برای انورسادات به ارمغان بیاورد. تبعات این اقدام انورسادات خشم عمومی را برانگیخت و نهایتا نیز به ترور او منجر شد.

انورسادات که دوست و برادر محمدرضا پهلوی به شمار می‎‌رفت و بعد از فرارش از ایران به او پناه داده بود، در بیاناتی توهین آمیز امام خمینی (ره) را دشمن مصالح ایران خواند و صریحا با انقلاب اسلامی مخالفت کرد. امام نیز انور سادات را فردی خائن به اسلام و مسلمانان دانست.

الی ویزل بنده جایزه صلح نوبل ۱۹۸۶

ویزل یهودی‌تبار که خود را از بازماندگان هلوکاست می‌دانست، به دلیل انتشارات گسترده و تالیف آثاری در مورد این واقعه در سال ۱۹۸۶ جایزه صلح نوبل را دریافت کرد! آن هم درحالی که این نویسنده به اصطلاح صلح‌طلب در گروهک تروریستی ایرگون در سرزمین‌های اشغالی سابقه عضویت داشته، گروهکی که هدفی جز مرگ فلسطینیان نداشت...

ویزلی که در زمان جنگ ۲۲ روزه غزه رئیس سازمان دیده‌بان رژیم صهیونیستی بود، تلاش بسیاری کرد تا افکار عمومی را به سمت اسرائیل و حمایت از آن سوق بدهد.

جایزه مشترک سال ۱۹۹۴

عجیب‌ترین جایزه صلح نوبل از طرف این آکادمی به طور مشترک به شیمون پرز، اسحاق رابین و یاسر عرفات اهدا شد. رابین نخست وزیر وقت رژیم اشغالگر و یاسرعرفات رهبر فلسطینی، بنیانگذار جنبش فتح و رئیس حکومت خودگردان فلسطین بود. توافق این سه نفر در پیمان اسلو بهت و خشم فلسطینیان و دیگر ملت‌های مسلمان را در پی داشت.

پس از انورسادات، نوبت یاسر عرفات بود تا بعد از سازشگری در برابر ظلم محرض رژیم اشغالگر به انزوا کشیده شود. آن هم وقتی تاریخ ثابت کرد که تنها عایده پیمان اسلو برای فلسطینیان و درواق یاسر عرفات فقط همان جایزه تشریفاتی نوبل بود. به دنبال این پیمان مردم فلسطین با محدودیت شدید جابه‌جایی در نواحی اشغالی و کنترل شدید رژیم صهیونیستی بر منابع طبیعی روبه‌رو شدند.

توافق عرفات با شیمون پرز که جنایاتش در فلسطین اشغالی بر هیچکس پوشیده نیست سند محکمی بر جهت‌دار بودن جایزه صلح نوبل است.

جیمی کارتر برنده جایزه نوبل سال ۲۰۰۲

کارتر رئیس جمهور پیشین آمریکا که نامش با انقلاب اسلامی یک گره تاریخی خورده نیز به دلیل سال‌ها فعالیت صلح طلبانه برنده جایزه نوبل شده‌است! این درحالی است که اسناد حمایت‌های کارتر از محمدرضا پهلوی در جریان انقلاب و دخالت مستقیم دولت او در سرکوب انقلابیون، سال‌هاست که افشا شده است. علاوه بر این کارتر را می‌توان پایه گذار اولین تحریم‌های اقتصادی و ظالمانه علیه جمهوری اسلامی ایران دانست.

شیرین عبادی، جایزه صلح نوبل ۲۰۰۳

تنها ایرانی برنده صلح نوبل شیرین عبادی است، حقوقدان ایرانی و به اصطلاح فعال حقوق بشر که پس از ترک ایران اقدامات گسترده‌ای برای تشدید تحریم‌ها و افزایش تشنج‌های داخل کشور انجام داد. از جدیدترین اقدامات ضدایرانی و ضدبشری عبادی در سالیان اخیر می‌توان به تلاش او برای تحریم ورزش ایران و اخراج سفرای ایرانی از کشورهای اروپایی رد پی آشوب‌های اخیر اشاره کرد. باید از کمیته نروژی نوبل پرسید چگونه ممکن است فردی به این جایزه دست پیدا کند درحالی که حتی برای هموطنان خودش هم پیام‌آور صلح نیست..؟

باراک اوباما، نوبل سال ۲۰۰۹

اوباما را نیز باید به فهرست روسای جمهور صلح طلب امریکا اضافه کرد! آن هم درحالی که آشکارا از جنایات رژیم صهیونیستی حمایت کرده و اورشلیم را پایتخت تقسیم نشدنی اسرائیل می‌داند. شدیدترین تحریم‌ها علیه ایران در دولت اولین رئیس جمهور سیاه‌پوست آمریکایی رقم خورد و اوباما از این حیث به نوعی رکورددار است. در فتنه سال ۸۸ ایران حمایت آشکار دولت اوباما از آشوب طلبان و دخالت‌های مستقیم آن‌ در امور داخلی ایران به بهانه خیرخواهی آن هم در حالی که سیاه پوستان آمریکایی از تبعیض نژادی مزمن در این کشور به سطوح آمده بودند، نشان دهنده عمق صلح جویی رئیس جمهور پیشین آمریکا در قبال مردم جهان است! دونالد ترامپ نیز ادعا کرده بود که این پیام‌آور صلح در جهان پایه گذار داعش است، گروهکی که سال‌ها خون ریزی و جنایت در خاورمیانه رقم زد...

به نظر می‌رسد که کمیته صلح نوبل باید در تعریف این جایزه کمی تجدیدنظر کند! تاریخ گواهی می‌دهد که اغلب برندگان صلح نوبل در راستای منافع آمریکا، اسرائیل و غرب قدم برداشته‌اند و خبری از دوستی حقیقی بین ملت‌های جهان نیست. این جایزه را درواقع فقط می‌توان یک نقاب خوشرنگ پوشالی بر چهره سیاه کشورهای استعمارگر و قدرت طلب دانست که از آن صرفا برای عوام فریبی استفاده می‌کنند.

خبرنگار: محدثه مودی